🌳 „Relacje między drzewami a ludźmi są trochę skomplikowane. Ludzie raz nas obejmują, a za chwilę robią z nas stoły i takie drewniane patyczki, których używa pani doktor, kiedy chce komuś zajrzeć do gardła.
🌳Może zastanawiacie się, dlaczego na przyrodzie nikt wam nie powiedział, że drzewa umieją mówić.
To nie wina nauczycieli. Pewnie sami nie maja pojęcia, że drzewa mówią. Większość ludzi nie ma o tym pojęcia.
🌳Jednak kiedy znajdziecie się blisko jakiegoś sympatycznie wyglądającego drzewa w jakiś wyjątkowo miły dzień, nie zaszkodzi nadstawić uszu.
Ok, drzewa nie umieją żartować.
Ale umieją opowiadać historie.
Jeżeli jednak usłyszycie tylko szelest liści, nie martwcie się. Większość drzew to introwertycy”.
“Tak jest okej” stwierdza w pewnym monecie protagonistka powieści YA Marin, gdy z wizytą wpada do niej jej przyjaciółka Mabel.
Okej? Ale z czym? Kiedy? Kogo i czego tak naprawdę dotyczy tytułowa fraza? Na te pytania starałyśmy się odpowiedzieć podczas drugiego już w marcu, spotkania Dyskusyjnego Klubu Książki.
Za bazę pod nasze rozkminy posłużyła nam książka „Tak jest okej” @nina_lacour w przekładzie Anny Pliś.
Doszłyśmy do wniosku, iż główna bohaterka Marin, zmagając się z żałoba po śmierci dziadka, jak i stratą pewnej wizji ich relacji, zachęca do budowania w sobie akceptacji wobec niepewności, zmian i niewiedzy, jako permanentnego stanu, w którym jesteśmy , i to nie tylko jako młodzi ludzie. Brzmi okej, nie? Ale pewnie nie jest to łatwe…i wymaga praktyki, jak medytacja!
„Opowiadali o którymś z wielkich cadyków, że kiedy uczniowie pytali go o sekret jego mądrości, on odpowiedział: „To proste. Jak siedzę, to siedzę, jak stoję, to stoję, a jak idę, to idę”. Na to uczniowie: „Ale nauczycielu, przecież my robimy tak samo co ty!”. A on: „Nie. Wy jak siedzicie, to już stoicie, a jak stoicie, to już idziecie”. Uwaga jest trudną postacią miłości”.
Obiecana druga część cytatu powyżej, a poniżej lekki zarys tego, co doświadczyłyśmy na ostatnim spotkaniu, w którym idąc tropem tytułu książki Michała Cichego chciałyśmy szczególnie rozgościć się we frazie „Zawsze jest dzisiaj” i złapać, przytrzymać ten moment.
W pierwszej więc jego części korzystając z ćwiczenia Jona Kabta-Zinna, opisanego w książce „Życie piękna katastrofa” ćwiczyłyśmy uważność w jedzeniu. Było to szczególne wyzwanie dla kogoś, kto nie lubi rodzynków, bo to na nich musiałyśmy trenować.
„Uwaga jest procesem wymagającym bardzo pojemnego RAM-u. Żeby się skupić, trzeba oczyścić umysł z myśli, planów, zmartwień i pośpiechu. Skupienie jest odprężeniem. Uwaga nie pojawia się wtedy, gdy ktoś komuś zwraca uwagę, ani tam, gdzie słychać krzyk „Uważaj!”. Uwaga to zauważanie.”*
Temat zatrzymania się na doświadczeniu, uspokojenia gonitwy myśli, skupienia na emocjach, a tym samym bycie tu i teraz pojawił się wielokrotnie na spotkaniach #dyskusyjneklubyksiążki.
By się nad tym tematem pochylić jednak trochę bardziej, a szczególnie tak w wymiarze praktycznym (tak, liczymy na pełen relaks), podczas jutrzejszego spotkania skorzystamy z pewnego znanego (tak, brak większego spojlera celowy) medytacyjnego ćwiczenia Jona Kabat-Zinna i wizualizacji.
Poza tym brakująca (a fundamentalna) część cytatu pojawi się na spotkaniu, więc warto na nie wpaść.
Czwartek /7/03/ zaczął się od odwiedzin grupy przedszkolnej z pobliskiego przedszkola „Zielony Gaik”.
Przez chwilę przestrzeń biblioteki zmieniła się w teatr - i dzieci miały okazję wsłuchać przepięknej, z lekkim dramatycznym twistem (spojler: wszystko kończy się szczęśliwie) opowieści o więzi małego chłopca i jego psa pt.: „Szukając Marudka” Kumiko Yamamoto @wydawnictwotibum
Tekst japońskiej sztuki sugestywnie odczytały licealistki - Natalia, Ola i Nadia. Za co im pieknie dziękujemy!
Co oznacza bycie aktywistką klimatyczną? Co kryje się pod słowem katastrofa klimatyczna i dlaczego tak desperacko potrzebujemy drzew, nie tylko w mieście? Jak w kontekście jednostkowym możemy pomóc by osłabić nasz negatywny wpływ na planetę? I czy zasadzenie 30 milionów drzew to wyczyn możliwy do powtórzenia? I wreszcie czy to współpraca z innymi jest szansą na poprawę sytuacji klimatycznej?
To tylko kilka z brzegu temtów, które udało się dotknąć na wczorajszym spotkaniu, które było jednym z pierwszych wprowadzających w zagadnienia związane z realizacją projektu ekologiczno-herstorycznego w klasie 1a SP: Drzewo(dobro)stan czyli serce puszczy, w ramach konkursu naszego lokalnego wydawnictwa Zakamarki.
Spotkanie zaczęłyśmy/liśmy od czytania na dywanie przestrzennej opowieści „W lesie (pop-up)” (Sophie Strady , il. Anouck Boisrobert i Louis Rigaud, tł. Maciej Byliniak, Wydawnictwo Dwie Siostry, 2017), która wprowadziła nas w tętniące odgłosami zwierząt knieje, w którym pewnego dnia słychać metaliczny dźwięk…buldożerów. I las zostaje zniszczony.
Dla rozeznania podrzucam książkowy rozkład jazdy czyli co będziemy czytać w #dyskusyjnyklubksiążki w roku 2024.
Jednocześnie też przypominam, iż każda osoba, nawet niebędąca członkinią DKK może wpaść na nasze spotkanie, jeśli ma ochotę porozmawiać o książkach:-).
Nadmienić trzeba, iż spotkania DKK odbywają się również w związku z innymi działaniami zogniskowanymi wokół książek: takimi np.: jak wspólne oglądanie filmów i rozmaite działania artystyczne :-).
Najbliższe, 14 marca, spędzimy na wzmacnianiu uważności i relaksowaniu się :-).
„Więzi międzyludzkie to ciekawa rzecz. Jeśli kogoś powinniśmy spotkać, na pewno go spotkamy”* .
To było jedno z tych spotkań DKK, w których emocje buzują tuż pod powierzchnią. Rozmowy o konkretnych potrawach, które przynoszą nostalgiczne (dobre, szczęśliwe, ale i trudne) obrazy okazały się emocjonalny rollercoasterem nie tylko dla bohaterek/ów omawianej powieści, ale również dla uczestniczek spotkania.
Japońska powieść Hisashi Kashiwai „Kamogawa. Tropiciele smaków” to w ocenie czytających licealistek dobra opowieść na złapania oddechu, na skupieniu się na tym co tu i teraz, na docenianie małych przyjemności idobrych chwil. Jak i też pretekst pod rozważania dotyczące nieuchronności spotkania drugiej osoby.
